PhotoDish van Rob Verbunt is een onderdeeel van de Photo31 BeeldSpraak rubriek, waarin verschillende auteurs op hun eigen wijze gedachten delen over fotografie en beeldcultuur. Als gastcolumnist voor Photo31 serveert Rob PhotoDish als appetijtelijk gerecht voor jou. Niet kant en klaar, maar des te smakelijker af te bakken met jouw eigen denktalent. PhotoDish is een antenne die opvangt en uitzendt, golfjes van fotografische (on)waarheid.
Beeldliefhebbers, community leden en volgers van Photo31,
Welkom bij de feestelijke lancering van mijn online column ‘PhotoDish’, met periodieke spinsels rond fotografie als onderdeel van de nieuwe Photo31 rubriek ‘Beeldspraak’.
Wat is een PhotoDish? Het is mijn appetijtelijk gerecht voor jou. Niet kant en klaar maar des te smakelijker af te bakken met jouw eigen denktalent. En PhotoDish is een antenne. Die opvangt en uitzendt, golfjes van fotografische (on)waarheid. De leesduur geklokt blijf ik onder de drie minuten dus eet je bord leeg en zet ‘m in je mentale afwasser.
Ik trap mijn eerste column af met een niet mis te verstane belediging uit de mond van fotografisch pionier en icoon Henri Cartier-Bresson. De man die aan de wieg stond van het Magnum fotoagentschap en die faam maakte met zijn ‘decisive moment’ theorie.
Hij zou gezegd hebben: ‘Je eerste 10.000 foto’s zijn je slechtste’. Pardon? Ik kan me toch heugen dat ik bij foto 1400 dacht de schoonheid ingesloten te hebben. Bij 3900, dat mijn toeschouwers me heel serieus begonnen te nemen. En dat ik bij foto 6100 in een waas van onsterfelijkheidsbeleving dacht dat ik het nooit meer beter zou doen. Wie is die man die mij bovendien tipt over het beslissende moment om een foto te maken? We weten toch dat in de ontwikkeling van de fotografie de vrijheid van non-compositie, het negeren van kadrering en dan helemaal de schier willekeurige timing bij het maken van een foto tot de moderne relieken van communicatie behoren? Niets beslissend moment. En al helemaal geen azijn over mijn eerste tienduizend creaties met minimaal een bestaansrecht.
Maar och, wat ben ik toch aan het tegenstribbelen. De goede man heeft zijn uitspraak natuurlijk gebaseerd op één van de meer essentiële groeibewegingen in het leven: het ervaringsleren. Kunnen door beproeven en weten door doen. Al stamt het genoemde aantal van 10.000 uit de tijden dat fotografie bedreven werd met fotorolletjes en dus in het licht van vandaag anders bekeken kan worden, het principe mag helder zijn: Je schiet jezelf scheel! Je maakt veel te veel! Duizenden is niet genoeg. En tienduizenden is nog maar het voorspel.
Het is bijna als bier leren drinken. Je vindt het zo lang vies tot je het op een onaangekondigd moment plotseling lekker vindt. Een beginnersfoto kan de potentie hebben, een lucky shot zijn. Maar over het algemeen en zelfs met de fotografische wetteloosheid van de bovengenoemde moderne relieken, gaan je beelden pas verschil maken nadat je zoveel hebt gefotografeerd dat je niet alleen de 10.000 ruimschoots passeert, maar dat je er ook echt helemaal niets meer aan vindt. En daarna… gebeurt het. Dan heb je plotseling de finesses van je nieuwe taal geleerd. Is je woordenschat -sorry beeldenschat- zo talrijk geworden dat je in staat bent om vloeiend te spreken met je camera. Tja, dan nog loop je aan tegen de weerbarstigheid van timing en technisch falen. Vooral bij candid fotografie gebeuren de mooiste momenten meermaals als je vinger te laat bij de ontspanknop is. Maar passeer geduldig die 10.000 lieve mensen. Hoera voor Henri. Laten we de beeldtaal levend houden, haar uitbreiden. En laten we leren van de groten die ons voorgingen, zoals Cartier-Bresson. Niet eerder werd ik zo constructief beledigd.
Wil je graag reageren op deze PhotoDish? Fantastisch, dat kan hier.
