Met ‘Talent in Focus’ brengt Photo31 elke maand een fototalent onder de aandacht. De talenten worden zorgvuldig uitgekozen door onze Sociale Media expert Anna Witkowska. Laat je inspireren door fotografietalent, blijf op de hoogte van de ontwikkeling van hedendaagse fotografie en trends in onze beeldcultuur.
Het werk van Marthe van de Grift (1990) is een filosofisch en beeldend onderzoek naar ons begrip van de alledaagse dingen om ons heen. In haar werk experimenteert, combineert en vervormt ze, waardoor verborgen conventies in zichzelf zichtbaar worden.
Hoe wij de dingen om ons heen begrijpen, heeft volgens Marthe te maken met hoe wij ons verhouden tot deze dingen. Het alledaagse eten op ons bord en onze zintuigelijke interactie ermee is voor haar bij uitstek een onderwerp dat zich leent voor het spelen met nieuwe perspectieven. Dat zie je vaak terug in het werk. Naast foto’s maakt zij ook voorwerpen, installaties en eet-ervaringen.
Marthe van de Grift maakt regelmatig foto’s in opdracht voor o.a. De Volkskrant en campagnebeelden voor verschillende theaters. In 2021 werd ze in haar vrije werk ondersteund door het Mondriaan Fonds en in 2019 won ze het Hendrik de Vriesstipendium. Haar foto ‘Blauwe Muisjes’ is in 2018 tot ‘Best of Vogue’ verkozen en in 2016 is haar werk opgenomen in het GUP New Dutch Photography Talent boek.
Foto’s © Marthe van de Grift
Met haar beelden zoekt Heleen Haijtema (1980) het snijvlak op van geënsceneerde fotografie en toeval, met een voorkeur voor licht absurdistische situaties. Ze experimenteert met alledaagse installaties in zowel stilstaand als bewegend beeld. Door met grillige omstandigheden te werken, zoals wind of flitslicht, creëert ze een onzekere factor die ze niet kan beheersen binnen haar zorgvuldig in scène gezette kader.
Haijtema volgde na het propedeusejaar op Academie Minerva in Groningen, film en videokunst aan de Academie van Antwerpen. Sinds 2013 werkt ze volledig zelfstandig, autonoom, maar ook in opdracht van verschillende kunstinstellingen. Eerder exposeerde ze onder andere bij Grasnapolsky, Fotomuseum Den Haag, het Scheepvaartmuseum en Explore the North.
Pascale Hustings (1966) heeft zowel de kunstacademie HKU (1990) als de Fotoacademie Amsterdam (2016) afgerond. Haar werk bestaat uit een mix van vaardigheden: exposities kunnen driedimensionale installaties zijn, Pascale gebruikt teken- en collagetechnieken en haar self published fotoboeken zijn kunstwerken op zich. Pascale Hustings heeft internationale foto awards gewonnen en haar werk is te zien op festivals en exposities in binnen en buitenland.
Pascale’s fotografische series ontstaan schetsmatig, ze onderzoekt en recreeert herinneringen en (documentaire of mythische) verhalen door te spelen met de concepten van tijd, plaats en schaal in een imaginaire wereld.
In de serie ‘Changeling’ onderzoekt Pascale haar jeugdherinneringen als Wisselkind. Wat als je geheugen spelletjes met je speelt, als de specifieke elementen van gender, locatie, tijd, de verhalen die je familie vertelt, niet kloppen met wat je zelf nog denkt te weten? ‘Changeling’ gaat over selectief herinneren, een universeel fenomeen. Het is een verhaal met gaten, een door Pascale herschreven fictief leven.
Jesse Immanuel Bom (1990) is cameraman en editor. In 2012 studeerde hij cum laude af aan de Fotoacademie in Rotterdam.
Opgroeiend in Schoonhoven kwam hij in aanraking met fotografie als medium om persoonlijke verhalen te vertellen. Tijdens de opleiding op de Fotoacademie begon zijn fascinatie om stilstaand beeld in te zetten als filmisch medium en besloot hij na de afstudeerfilm ’21 Grams’ zich volledig te richten op film.
Sinds 2015 werkt hij aan documentaires met een sociaal-maatschappelijke inhoud waarbij fictie elementen een groot onderdeel vormen. Zijn non-lineaire manier van verhalen vertellen vormt de basis van dit werk. Zijn fascinatie voor hoe mensen zich bewegen en gedragen wordt vastgelegd op een manier die soms ongemakkelijk dichtbij komt maar altijd menselijk is. Door dit te combineren met landschap of locatie, waarbij de beweging minimaal is, ontstaat er een nieuwe vertelling die zijn achtergrond in de fotografie en werk als filmmaker in elkaar laat overvloeien.
What I see is what you get ★ Sas Schilten (1969)
Sas is een geëangageerde en sociale fotograaf met roots in de DIY punkscene van de jaren ’80, waar zij speelde als bassist in een tourende punkband (Anarcrust). “We hadden onze eigen kijk op de samenleving en er is eigenlijk maar weinig veranderd sinds toen… Ik heb met de camera een nieuw instrument gevonden om mijzelf te uiten”.
Haar beelden geven de indruk te zijn geënsceneerd, maar haar aanpak is trouw aan de documentaire fotografie. Door het gekozen moment en door gebruik te maken van kadrering en flits lijken de beelden uit een vreemde werkelijkheid te komen. Zij hoopt hiermee haar beelden de stopping power te geven waardoor mensen er bij stil blijven staan en zich afvragen wat ze eigenlijk zien. Ze wil benadrukken dat fotografie een krachtig en manipulatief medium kan zijn, en dat het belangrijk is bewust te zijn van beeldvorming.
In 2017 is Sas opgenomen in de selectie GUP’s New Dutch Talent, in 2019 gekozen als één van de 3 runners-up uit 25.500 inzendingen door fotoagency MAGNUM bij de fotowedstrijd “magnumheatwave” en onlangs shortlisted voor en geëindigd bij de laatste 5% in de selectie van het BelfastPhotofestival, waarvoor zij de titel “Highly Commended Photographic Artist” kreeg toegekend.
Frijke Coumans, woont en werkt in Nijmegen. In 2018 studeerde zij af aan de AKV / St. Joost in Breda. Een belangrijke inspiratiebron voor haar werk is Eros, de Griekse god van liefde, hartstocht en lichamelijk verlangen. Zoals de meeste dingen, maakt Eros deel uit van een onvermijdelijke en absoluut noodzakelijke dualiteit: waar feest, chaos en onvervalste eigenzinnigheid is, moet er ook discipline, onthechting en fundamentele orde zijn. In veel van Frijke’s werk probeert ze beide patronen vast te leggen. Deze weerspiegelen voor haar, menselijke verlangens in een samenleving waarin alles maakbaar lijkt te zijn. De moeite, energie en tijd die we steken in het geven van vorm, het creëren van een beheersbaar en herkenbare omgeving. Een weerspiegeling waarin feitelijkheid voorop lijkt te staan. Symmetrie, perfecte rondingen of juist rechte lijnen en duidelijke afbakeningen staan hoog in het vaandel. Tegelijkertijd is het levende alles behalve dat. Het levende groeit, krimpt, verandert, takelt af, is kwetsbaar en alles behalve onschendbaar.
Anna Perger is autodidact en portretfotograaf. Anna probeert op persoonlijke wijze dichtbij haar modellen te komen. Soms op het randje van ongemak. Voorbij bevangenheid. Maar altijd met respect en vertrouwen. Ter voorbereiding maakt Anna een voorstelling in haar hoofd van de kleuren en structuren die ze wilt zien op beeld. Ze combineert stoffen, elementen uit de natuur en licht. Deze benodigdheden krijgen een plek in haar studio of landschappen dichtbij en verder van huis. Anna werkt intuïtief. Het beeld wordt bepaald door het momentum. Wat leeft er op het moment? Een fantasie. Een droom. Het gevoel van de dag. En al het ongrijpbare wat in de ontmoeting tussenbeide passeert. Door het samenspel van Anna en haar model in deze gecreëerde setting gaat er iets leven. Iets wat je niet van tevoren kunt voorspellen. Volgens haar is dat de magie van portretfotografie. In 2019 selecteerde GUP haar als New Dutch Photography Talent. Het jaar daarna werd Anna ook door GUP geselecteerd voor Fresh Eyes, als opkomend talent in Europa. Anna heeft haar werk sindsdien in verschillende galerieën binnen Europa mogen laten zien.
Mirella Sahetapy fotografeert geënsceneerde beelden. Ingehouden en droog, soft en rauw tegelijk. Haar foto’s gaan over afwezigheid, het ontkennen van emotie door het wegdraaien van vormen en houdingen, het ontkennen van kleur, deze worden afgezwakt en soms vergrijsd, en het ontbreken van uitspattingen. De foto’s die ze schetsmatig in daglicht schiet zijn de basis voor het uiteindelijk zorgvuldig bewerkte beeld. Ze bedenkt een voorstelling in haar hoofd, laat daarna het idee los, maakt een decor, bewerkt stoffen, maakt props en fotografeert ze intuïtief. Het ruwe beeld bewerkt ze vervolgens digitaal in kleur, toon en structuur. De vorm en het idee worden pas dan ‘besloten’ en uitgewerkt. Mirella Sahetapy studeerde cum laude af aan de Design Academy Eindhoven, richting Man & Identity. Eerder werk werd genomineerd voor de Dutch Photographers SO Award.
Vanuit zijn studio in Haren bouwt Sander van der Bij (1991) 3D-maquettes en miniaturen die hij vervolgens fotografeert en bewerkt tot een digitaal eindproduct. Door clichématige elementen uit traditionele landschapsfotografie te gebruiken ontstaat de illusie dat de beelden uit het echte leven afkomstig zijn. Dit resulteert in ijzige berglandschappen, schimmige grotten en duizelingwekkende hemellichamen die ondanks hun minimalistische en dromerige voorkomen het knagende gevoel van realiteitsbesef niet kunnen wegnemen. Door kadrering, worstelingen met schaal en het gebruik van alledaagse materialen bewegen zijn beelden zich altijd tussen fictie en werkelijkheid. Op deze manier bevraagt hij de objectiviteit die van het medium fotografie wordt verlangd. Het is, net als elke andere visuele representatie, altijd een product van subjectiviteit. Is een beeld nog ‘echt’ wanneer deze is opgebouwd uit piepschuim en pixels?
Renata Dutrée (1960) studeerde af in 2019 aan de Fotoacademie, na een eerdere carrière als dermatoloog. Zij heeft zich gespecialiseerd in Fine Art fotografie. Met haar verleidelijke, esthetische beelden vraagt ze aandacht voor het bestaan van verborgen leed en stil verdriet. “Het is moeilijk jezelf te accepteren en een positief zelfbeeld te ontwikkelen als de maatschappij op je neerkijkt vanwege je seksuele geaardheid of genderidentiteit, je huidskleur of omdat je slachtoffer bent van seksueel geweld.” Door het gebruik van weloverwogen styling en props creëert zij een wereld waarin de geportretteerde op een voetstuk wordt geplaatst en de verborgen pijn er mag zijn, een wereld vol schoonheid, maar dan wel met een rouwrandje. Steeds terugkerende thema’s zijn onthullen/ verhullen en feminien versus masculien. Haar werk roept gevoelens op van verlangen naar wat had kunnen zijn en nodigt uit om zonder vooroordelen naar de ander te kijken en te reflecteren. Het afgelopen jaar was zij finalist bij zowel Lensculture (2x) als Life Framer en won zij meerdere internationale awards.
Mariëlle Gebben aka MRLL (1979) studeerde in 2017 cum laude af aan de Fotoacademie Amsterdam. In haar werk onderzoekt ze wat het betekent om deel uit te maken van het grotere geheel en stelt ze zich voor dat ze dwars door tijd, plaats en materie kan gaan. Op deze mentale reizen verwijdert ze zich van de werkelijkheid en vanaf dat abstracte niveau verbeeldt ze een toekomst die zachter, vloeiender en vrediger is. Het oneindige is wat haar intrigeert en ze voelt zich verwant met ontdekkingsreizigers, schrijvers en wetenschappers. Haar fotografische werk bestaat uit abstracte beelden die ze met behulp van papier, verf, glas, reflectie en licht in haar studio construeert. De getoonde beelden zijn onderdeel van de serie Forever Chords (2021).
De foto’s van Karlijn van Diepen leiden je subtiel om de tuin…je vermoedt dat er op vele plaatsen ter wereld gefotografeerd is maar niets is minder waar. De serie Town Country toont het dagelijkse leven in Amsterdam Nieuw-West. Van Diepen is nieuwsgierig naar wat een foto doet met onze kijk op de realiteit en speelt met de visuele aspecten die je verwacht van een Europese buitenwijk. Om een open blik te waarborgen fotografeert ze volgens haar eigen methode. Ze begrenst een gebied op de kaart en reist vervolgens lange tijd binnen de grenzen, maakt praatjes met de bewoners en fotografeert. Zo onderzoekt en documenteert ze daar het leven zoals zij dat ziet. Het Van Eesteren museum toonde een speciaal vormgegeven tentoonstelling van Town Country. Ook is de serie gepubliceerd in de vorm van een krant. Karlijn van Diepen heeft een journalistieke achtergrond. Momenteel richt ze zich op vrij werk met fotografie en film.
Michelle Piergoelam (Rotterdam, 1997) is kunstfotograaf, afgestudeerd aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Ze creëert visuele verhalen op basis van culturele mythes, dromen en herinneringen. Ondanks haar Surinaamse achtergrond wist ze weinig van het land af. Haar nieuwsgierigheid om hier meer over te willen leren zette haar aan tot het onderzoeken van de culturele verhalen, sprookjes en mythes. Ze maakt bewust gebruik van inheemse legendes, geografie en antropologie om onderbelichte delen van de geschiedenis te behouden en te delen. Met haar meest recente project ‘The untangled tales’ werd ze genomineerd voor ‘Blurring the lines 2020’, ‘Kassel Dummy Award 2020’ en heeft ze de tweede prijs voor de Zilveren Camera Prijs voor Storytelling 2020 op haar naam staan.
Christian Arts (1966) maakt werk dat sterk autobiografisch is. Zijn langlopende project is getiteld ‘Lunar Days’. Terwijl het ruimtevaarttijdperk nieuwe werelden ontsloot voor de mensheid, dreigde onze eigen wereld ten onder te gaan tijdens de koude oorlog. Christian Arts groeide op in deze dubbele werkelijkheid en dat weerspiegelt zich in zijn foto’s. Beelden van dromen, herinneringen en hallucinaties schetsen een geheel eigen, vreemde, nieuwe wereld. ‘Lunar Days’ is een roadtrip naar de grenzen van de psyche.
Tim Buiting (1992) was al op zeer jonge leeftijd aan het fotograferen door portretten te maken van vrienden en familie. Tijdens zijn minor Fotografie aan de fotovakschool werden zijn beelden serieuzer. Tijdens zijn studie begon hij te werken in de Amsterdamse muziek scene waar hij bijzondere beelden maakt van hardwerkende artiesten en intense momenten van mensen in extase. Hij ontwikkelde zijn eigen stijl: natuurlijk licht in het midden van chaos. Na vier jaar werd het tijd om zijn focus te verleggen naar andere facetten van fotografie. Persoonlijk werk zoals straatfotografie en portretten. En daarmee verdiepte zijn stijl van fotograferen: meer esthetisch en intiem.
In het werk van Jak draait het altijd om personen ook al lijken ze niet altijd aanwezig te zijn in zijn fotocollages. Deze personen zijn niet meteen te duiden, ze zijn zowel aantrekkelijk en verleidelijk als afstotend en verontrustend, ze zijn vaak zowel man als vrouw. In de collages zijn verwijzingen te vinden naar o.a. de actualiteit, de media, science fiction, huid en haar, architectuur, erotiek en verzamelingen die hij vermengt met persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen. Dit resulteert in een beeld dat zowel realistisch als vervreemdend is. Jak maakt collages met bestaande foto’s aangevuld met papier, ballpoint en stift. Zijn nieuwste serie ‘Faces’ uit 2020 heeft als basisthema horen, zien en zwijgen, vertaald naar mens en hand en gesitueerd in deze tijd
De verwondering voor en interesse in historische gebeurtenissen is voor Daniëlle Celie een inspiratie voor het maken van beeldverhalen. De beelden die zij maakt zorgen voor een verstild moment. Voor haar projecten reist zij af naar afgelegen gebieden, soms extreme, waar littekens zichtbaar zijn in het landschap als gevolg van menselijke activiteit. Haar fotografie is ‘slow-photography’: niet alleen omdat Celie analoog werkt, maar zeker ook het voorbereiden en verdiepen in een project of het aanvragen van vergunningen vraagt geduld. Zo ook het project ‘Sperrgebiet’ over een verlaten stad, in de verwoestende woestijn van Namibië dat, nadat de diamanten waren geraapt, door de natuur is overgenomen. Met deze serie verwierf zij een 3e plaats bij de IPA awards. Haar werk werd onder meer tentoongesteld bij fotomuseum Den Haag, International Photo Festival Leiden, Photoville New York, Head On, Rotterdam Photo en Cultuurhistorisch museum Ameland. Vanaf 2018 is Celie fotograaf bij Hollandse Hoogte.
Diederick Bulstra (1985) is gespecialiseerd in het creatieve portret. Hij raakt geïnspireerd door de stormachtige weg naar succes die mensen afleggen. Hij focust zich daarom op generatiegenoten, jonge creatievelingen die op het randje van doorbreken staan. Er is door velen lang en hard geknokt om te komen waar zij nu staan. Hun dappere en ideologische houding, maar ook de kwetsbaarheid die daarbij gepaard gaat, inspireren hem als fotograaf. Door middel van nabewerking, kleding, de setting of het gebruik van props probeert Diederick altijd iets te vertellen over het afgelegde pad van zijn modellen. Deze details maken zijn werk persoonlijk, aan de hand daarvan laat hij zijn visie zien over de geportretteerden. Diederick woont en werkt in Amsterdam. Zijn werk is gepubliceerd op de cover van GUP’s New Dutch Photography Talent 2018 en hij werd genomineerd voor de Dutch National Portrait Gallery’s Photographic Talent Award 2019. Zijn werk werd tentoongesteld in Museum Voorlinden. Momenteel werkt Diederick voor klanten als VPRO Magazine, Het Parool, Het Financieele Dagblad, de Volkskrant en de Parade.
Zijn werk als beeldmaker heeft zich de afgelopen twee jaar volledig geconcentreerd op natuur. Op zijn reizen bezoekt Kaj veel natuurgebieden. Hij maakt lange wandelingen waarbij al zijn zintuigen openstaan voor alles om hem heen. De natuur fungeert voor hem als spiegel, als mentor en als metafoor voor het proces van een mensenleven. Het helpt hem de schoonheid van het leven te zien en terug te keren tot zichzelf, tot zijn eigen binnenwereld. Door de huidige ontwikkelingen in de wereld gelooft hij dat er steeds meer behoefte is om de huidige werkelijkheid te herijken. Een wereld te ontdekken zonder het uitbuiten van mens, dier en natuur. Daarvoor moeten we terugkeren naar een binnenwereld waar de zon of de maan licht schijnt op zaken die ertoe doen. Kleuren laat zien op plekken waar we ze niet verwachten. Een realiteit die we vergeten zijn. Een werkelijkheid die stil maakt en ons aanzet tot zelfonderzoek.
Ingeborg(1965) is een visueel verhalenverteller uit Amsterdam die zich aangetrokken voelt tot de puurheid, kwetsbaarheid en authenticiteit van mensen. Ze fotografeert graag mensen die in het dagelijks leven misschien niet opvallen, maar een emotioneel of bijzonder verhaal met zich meedragen. Haar thema’s gaan onder andere over eenzaamheid, armoede en ziekte die ze over de hele wereld ziet en fotografeert. Omdat Ingeborg oprecht geïnteresseerd is in de mensen die zij fotografeert en sympathie voor ze toont, hebben ze het gevoel dat ze haar kunnen vertrouwen en laten haar al snel in hun persoonlijke leven toe. De connectie met haar onderwerpen en de uitnodiging om een klein deel van hun leven uit te maken, is wat de foto’s van Ingeborg uniek en speciaal maakt. De omgeving waar deze mensen wonen spelen een belangrijke rol in haar beelden. Door een esthetisch sterk beeld te creëren, trekt Ingeborg de aandacht van de kijker. De gekozen foto’s zijn afkomstig uit haar project ‘Busquéda’ (Spaanse woord voor zoektocht). Het gaat over de zoektocht naar de roots van haar zoon en de band tussen hen. “Sinds mijn zoon is uitgevlogen en begeleid woont, is de afstand tussen ons groter geworden. Letterlijk en figuurlijk. Daarom wilde ik nog eenmaal samen terug naar het land waar hij is geboren. Een zoektocht – busquéda – naar zijn wortels. Met een beetje hoop dat het iets in hem wakker zou maken.
Henri Blommers is een autonome fotograaf uit Amsterdam die zowel digitaal als analoog met een verscheidenheid aan camera’s werkt. Hij creëert een haast buitenaardse ontsnapping naar een kleurrijke andere dimensie gebaseerd op hedendaagse geëngageerde thema’s zoals de impact van plastic op onze toekomst en de invloed van immer voortschrijdende digitalisering van onze samenleving. ‘Plastic Utopia’ is een serie over de impact van onze consumptie op onze leefomgeving in de hoop dat de natuur uiteindelijk krachtig en flexibel genoeg zal zijn om plastic te kunnen absorberen.
